فایز دشتی

باز هم فایز کسی که یک ملت به او افتخار می کند نه فقط ما دشتی ها کسی که افتخار هر ایرانی است کسی که شروه سرایان او را تا سر حد جنون دوست دارند.چگونه است که یک انسان به این مراتب میرسد و در دل  میلیونها انسان جا باز میکند و مورد توجهه قرار میگرد.من در اینجا به یک نکته اخلاقی بسیار درخور توجه در مورد ایشان اشاره میکنم تا با شخصیت استثنایی ایشان بیشتر اشنا شوید.   

فایز با تظاهر و ریا وتن پروری به شدت مخالف بوده و ریاکاران و تن پروران را سر زنش میکرده است. گروهی از طلبه بردخون که در زمان فایز دار العلم کوچکی بوده فقط به درس خواندن و تن پروری و خورد خواب می پرداخته اند و بدین بهانه از کار و کوشش سر باز می زده اند این تنبلی و تن پروری و بی توجهی آنان به کار و کوشش نفرت و خشم فایز را که به زبان صرف و نحو عربی هم تسلط داشت نسبت به آنان بر انگیخته و سبب میشود که این شعر را بسراید:

ایها الطلاب ناموا فی بیوت  

و اسکنوا فی دار العنکبوت 

فاذکروا اشعار باقر دائما

 لاتقولوا کان زید قائما                                                               

مدرسه باید که تن لاغر کند

جسم را فرسوده رخ اصفر کند                                                      

مدرسه کی زیبد این نابخردان 

جای اینان است اصطبل خران

رباعی از فایز دشتی که در وصف حضرت علی (ع) گفته اند:

ای شاه نجف هر دو جهان شاهی تو   

ره گمشدگان به سوی حق راهی تو                              

فایز   نشناسدت  ولیکن   داند           

الله   نه ای      ولی    الهی تو

شعری در قالب غزل در مدح امام حسین:

ببر ای ساربان در قتلگاهم               بده مژده حسین کم سپاهم

بگو عباس بر پا کن علم را               بر آور   آرزوهای   دلم را

مگر ای ساربان این جا چه جایست   که آن خوشبوتر از جنت سرایست

نسیمش در مشامم خوشتر اید        که اینجا بوی زلف اکبر آید

الا ای سار بان مشکن دلم را           فرود آور در اینجا محملم را

فرود آور در اینجا محمل من              که اینجا خوش فرود آمد دل من

خس خاری که در این سرزمین است  نشیمنگاه سرو و یاسمین است

همین خاک است منزلگاه جانان        نهم سر بر سر خاکش دهم جان

عجب این خاک خاک مشک بیز است  که هم شادی فزا هم غصه خیز است

عجب این خاک خاک با صفائیست      یقین     آرامگاه       دلربائیست

عجب این خاک بویش عنبرین است    یقین با خون مهرویان عجین است

برهنه پا   بر هر      ناسزاوار              برهنه   بر     مغیلان پای بر سر

سر از این خاک هرگز بر ندارم            مگر از    تن   رود جان فگارم

برای این زمین بود ای عزیزان            گزاریدم که تا این جا دهم جان

شعری ناتمام در مورد حضرت عباس (ع)

کوفیان گفتند عباس آمد بهر ستیز                    ما نداریم دست جنگ او مگر پای گریز

ای پیاده بر زمین افکن تو این تیر و کمان            وای سوار عباس آمد جوشن و مغفر بریز

این غضنفر فر هژ بر افکن که شبل حیدر است     ز او بیندیشید کامد شیر با شمشیر تیز